Jak już zapewne wiecie, na zaczynających się niebawem Warszawskich Targach Książki swoją premierę będzie miał tom opowiadań wydany przez grupę samowydawców, zatytułowany Własna ścieżka. 16 autorów, 16 opowiadań w różnej konwencji. Będzie tam również moje opowiadanie zatytułowane Mowa pogrzebowa. O czym tam piszę? Jak zwykle w przypadku mojej twórczości prozatorskiej, jest to opowiadanie obyczajowe – historia starszego pana, któremu Przeznaczenie krzyżuje starannie przemyślane plany.
Poniżej dwa pierwsze akapity tego tekstu. Mam nadzieję, że Was zainteresują. Jeśli tak, to wpadnijcie na Targi na nasze stoisko w dniach 26-29 maja albo zajrzyjcie tutaj.
Osiemdziesięciopięcioletni Bernard Tomczyk stał przed lustrem w łazience i jak każdego poranka starannie golił twarz. Nie spieszył się, jedną dłonią naciągał skórę na pooranej zmarszczkami twarzy, drugą prowadził powoli maszynkę, ścinając twardy, siwy zarost. Kiedyś miał brodę, ale to było „kiedyś”, gdy miał czarne, kręcone włosy i z krótko przyciętą bródką i wąsami oraz prawie czarnymi tęczówkami wyglądał jak Mefisto. Tak przynajmniej mówiła do niego ze śmiechem Joanna. Dziś zamiast gęstej fryzury świecił łysiną, no i nie było już Joanny, niestety.
Sprawdził czas na zegarku. Siódma trzydzieści. Ma dosyć czasu. Z notariuszem umówiony jest dopiero na dziesiątą. Skończy golenie, ubierze się, zje śniadanie i spokojnie, spacerkiem, z laseczką w dłoni zdąży na umówione spotkanie.
Ciąg dalszy znajdziecie w pięknie wydanej książce. Przed każdym opowiadaniem jest zdjęcie jego autorki/autora i kilka słów na jej/jego temat. Jesteśmy jako autorzy bardzo ciekawi, jak Czytelnicy przyjmą naszą inicjatywę.
Polish