Samotność wśród ludzi

Samotność wśród ludzi

Nie tak dawno temu miałem bardzo sympatyczne spotkanie z czytelnikami. Rozmawialiśmy o mojej twórczości, czytałem wiersze, odpowiadałem na pytania. Prawdziwą wisienką na torcie był występ licealistów, członków szkolnego koła teatralnego. Pod kierunkiem swojej opiekunki młodzi przygotowali recytację kilku wierszy z mojego tomiku Myśli słodkie, gorzkie. Nie wiedziałem, które wiersze wybrali i tym większe było moje zaskoczenie.

Dziewczyny przedstawiły wiersz zatytułowany Samotność. Wyrecytowały go, a właściwie zagrały tak, że opadła mi szczęka. Myślałem, że to był ich przypadkowy wybór – ot jeden wiersz z kilkudziesięciu zamieszczonych w tomiku. Dopiero rozmowa z wykonawczyniami otwarła mi oczy i stąd niniejszy post.

Zapytałem, dlaczego właśnie wiersz o samotności? Pisałem go przecież z pozycji bardzo dojrzałego, żeby nie powiedzieć starego człowieka, a tu nagle… usłyszałem, że to uczucie bardzo często dopada współczesnych nastolatków. We współczesnym świecie wszechobecnych komputerów, łatwo dostępnych środków komunikacji, młodzi ludzie doświadczają boleśnie samotności. I dostrzegają ten problem u siebie.

W tym momencie przypomniałem sobie czasy mojego liceum. Praktycznie zawsze ja i moi rówieśnicy mieliśmy co robić – sport w każdej postaci, lektury, rozmowy i spotkania w realu, to był nasz dzień powszedni (oprócz szkoły oczywiście). W dwóch ostatnich latach liceum doszły jeszcze wielogodzinne posiedzenia koleżeńskie przy brydżu. Raczej nie było miejsca na samotność.

Już po wieczorze autorskim zastanawiałem się nad tym, co usłyszałem od młodych artystów i doszedłem do smutnych wniosków.

Wygląda na to, że współczesnym nastolatkom bezpośredni kontakt z rówieśnikami i ogólnie z rzeczywistością, zastępują smartfon, Facebook i Messenger. Liczy się ilość lajków, zdjęć na Instagramie, a to co najbardziej twórcze i najbardziej potrzebne każdemu – nie tylko młodemu człowiekowi, czyli bezpośredni kontakt z drugim człowiekiem, różnego rodzaju relacje i rozmowy twarzą w twarz, praktycznie nie istnieją.

Jest tylko nastolatek i jego telefon albo komputer. Nie ma rozmów o emocjach i uczuciach, jest tylko tak-nie, lubi- nie lubi, kciuk w górę albo w dół. Żadnych stanów pośrednich, żadnych szarości, są za to esemesowe przyjaźnie i znajomości. Do dzisiaj jestem w szoku. I bardzo chcę nie mieć racji.

A oto wspomniany wiersz.

Samotność

Lubisz swoją samotność
czujesz się z nią bezpiecznie
sam rozważasz problemy
cieszysz się sukcesami
zapominasz porażki

dopuszczenie obcego
do twojej prywatności
mogłoby ci zaszkodzić
może ci ukraść marzenia
lub zamieszać w radościach

zaufanie drugiemu
gdy się kiedyś sparzyłeś
nie jest łatwe ni proste
boisz się wszak wyśmiania
że nigdy cię nie zrozumie

boisz się że ta w której
kochasz się bez nadziei
na wspólne bycie razem
na spacery po lesie
powie ci „Spadaj stary”

lecz gdy siadasz samotnie
na ulubionej ławce
w uroczym miejskim parku
myślisz sobie cichutko
żeby czasem podeszła

jakaś obca osoba
usiadła obok ciebie
chwyciła cię za rękę
i szepnęła cichutko
– „Tak na ciebie czekałam”

więc może nie trać czasu
na samotne rozgrywki
z życiem robotą czy szefem
jeśli nie umiesz inaczej
to usiądź na swej ławeczce
i poczekaj spokojnie

Ona przyjdzie – na pewno…!

Jako ilustrację do posta wykorzystałem obraz Manuela Alvareza z darmowego portalu Pixabay