Recenzja powieści

Powieść Moniki Neumann Przemilczane to książka, której nie da się zapomnieć. Z niezwykłą wręcz precyzją pokazuje czytelnikowi, co ze zwykłych ludzi, bogobojnie żyjących w małej wsi na opolskim Górnym Śląsku, którzy zajmują się przede wszystkim uprawą swojego pola i troską o najbliższych, może zrobić zbitka kilku niechcianych i nieoczekiwanych zdarzeń i okoliczności. Wojna, pobór młodych chłopców do wojska, informacje o poległych na wojnie synach, ciągła obecność we wsi żołnierzy, niespodziewany „najazd” młodych dziewczyn, skierowanych do pomocy rolnikom i wszechobecny strach potrafią nagle eksplodować i spowodować straszliwe skutki. Wystarczyła jedna niegroźna w sumie iskra, by spłonęła dotychczasowa rzeczywistość i pracowicie poukładany świat mieszkańców owej wsi. Potem zostało im tylko milczenie, bo tego, co się stało, wymazać z pamięci nie podobna, a mówić o tym, tym bardziej nie.

Motywem przewodnim jest niewinny romans dwojga młodych ludzi: Paula, zwanego Fyrtacką, syna jednego z gospodarzy i Annemarie – młodej dziewczyny, którą władze III Rzeszy przysłały wraz z grupą innych dziewcząt do pomocy rolnikom w tej wsi.

W moją pamięć wryła się szczególnie postać matki Paula. Obserwujemy, jak dramatyczne wydarzenia powodują radykalny zwrot w jej sposobie postrzegania rzeczywistości. To jeden z wielu powodów, dla których warto przeczytać tę książkę.

Pewnym utrudnieniem dla czytelników nieznających języka niemieckiego może być spora ilość dialogów prowadzonych w tym języku (na zmianę z językiem śląskim). Trudno, żeby było inaczej, tamte tereny od kilku wieków należały do państwa, w którym niemiecki był językiem urzędowym. Jednak autorka i wydawca zadbali o to, by wszystkie takie wypowiedzi dialogowe były przetłumaczone w przypisach.

Szczerze polecam tę książkę – zmusza do trudnych czasem przemyśleń i niewygodnych wniosków.

Monika Neumann – Przemilczane, wydanie I, 156 stron
Wydawnictwo Silesia Progress
ISBN 978-83-65558-45-9

Zdjęcie okładki zamieściłem za zgodą Wydawnictwa.